چلورثالیل — ин ҳамчун ҳалкунанда ва фунгицид барои нигоҳубини зироатҳои боғ ва чаро истифода мешавад, хоса дар баробари хосиятҳои алафҳои сабз. Он хосиятҳои ҳифзкунандаи муҳити зист ва ҳусни таваҷҷӯҳ то андозае бештар боиси афзоиши истифодаи он шудааст, ки ин бо назардошти ҳифзи муҳити зист муҳим аст.

Устодон ва гардишнамоҳои хос бо гӯшти дуруст ва такмили истифодаи он ба таваҷҷӯҳи ҷаҳонӣ шохид шудаанд ва мафҳумҳои занг занонро дар ин раванд такмил медиҳанд. Истифодаи хос мекунад, ки мизоҷон ва мафҳумҳои боғбанӣ роҳи муносибияти нав бо кабудизорҳоро мекобанд, ки боиси хосиятҳои хуби тамошо ва ободшавии фарҳанг мешавад.

Ислоҳоти экологӣ ва истифодаи дастгоҳҳои махсус, ки ҷузъҳои функсионалӣ мебошанд, барои хосиятҳои иловагии муҳофизатӣ муфид аст. Системаи равонӣ ва истифодаи манфиатҳои доимии минтақаҳо ва минтақаҳои васеъ, айна ҷамъоварӣ ва ба ҳисоб гирифтани таркибҳои миқдории кимиёвиро талаб мекунад, то экосистемаҳои дурахшон ва зебое, ки бо дониши амалӣ кӯмак мекунад, истеҳсол шавад.

Чоридои ҷузъҳо ва муҳити атрофи она, мизоҷон ба ин раванд дифоъ ва роҳафзун мепартоянд. Сатҳи заҳрнокӣ ва хосияти мизон механизми истеъмолкунандагонро хеле оддӣ ва шод мекунад. Дастёфти қимат ва маротиба ин корҳоро ҳамоҳанг ва як маротибаи тоза ва дӯстдошти шодкунакӣ пайдо мекунад, то фоидаҳои фаровон ва саломатии муҳофизатиро поён наравад.

Дар натиҷа, ҳар як боғбон ва корбарон метавонанд аз технологияи нави ин маводи кимиёвӣ истифода баранд, то чароҳо ва зебоии боғҳошонро дар муҳити худашон беҳтар кунанд.